ઉડાન (૨૦૧૦)

સિમલાની બોર્ડિંગ સ્કૂલમાંથી કાઢી મૂકાયા બાદ ૧૭ વર્ષનો રોહન તેના સ્ટ્રીક્ટ ફાધર પાસે જમશેદપુર આવે છે, એ બાપ જેનો એણે કેટલાય વર્ષોથી ચહેરો પણ જોયો નથી અને ઘરે આવીને જાણે છે કે તેને એક સાવકો ભાઈ પણ છે, બાપ પરાણે તેને એન્જીનીયરિંગ કોલેજમાં એડમિશન અપાવે છે અને પોતાની ફેક્ટરીમાં કામ પણ કરાવે છે, એ જાણ હોવા છતાં કે રોહનને બનવું છે લેખક .....

એક રીતે આ સ્ટોરી સિમ્પલ છે, પણ ફિલ્મમાં જે ડેપ્થ છે, એ ખૂબ ઈફેક્ટિવ છે, મને યાદ છે જ્યારે ફિલ્મ રીલિઝ થયેલી ત્યારે સિલેક્ટેડ થિયેટર્સમાં જ આવેલી, અને મને નહોતી જોવા મળી. એ ફિલ્મ જે એક રીતે દરેક એ માણસની વાર્તા છે, જેને લાઈફમાં પ્રોબ્લેમ્સ છે પ્રેઝન્ટ સિચ્યુએશનથી, જે બનવું છે તે બની શકતો નથી, મુક્ત રીતે ફરી શકતો નથી, આઝાદી નથી... 

રોહન સિમલા છોડતી વખતે એના દોસ્તને એની કવિતા કહેતો હોય છે, દોસ્ત કવિતા સમજી શકતો નથી, પણ એને કવિતા ગમે છે, ખૂબ જ, બંને શાંત બેસે છે થોડી વાર અને બંનેની આંખોમાં જ ફક્ત ભાવ છે, એ ભાવ જે એક મિત્રથી દૂર જતી વખતે મહેસૂસ થાય છે, જ્યારે તમને ખબર હોય કે હવે ફરી ક્યારે મળી શકાશે એ નક્કી નથી, ફિલ્મનાં ઘણાં બધા સીન્સ આ જ રીતે છે, જેમાં ડાયલોગ્સ નથી, બસ સ્ક્રીન પર મેજીક છે, રેલવે સ્ટેશન પર બોર્ડિંગ સ્કૂલની પેટી ખસેડતો રોહન, એના ઘરનો સન્નાટો, ઘરથી ફેક્ટરી સુધીનો રસ્તો, રોજ સવારે બાપ જ્યારે મોર્નિંગ વોક પર લઈ જાય ત્યારે દેખાતું જમશેદપુર, ખુલ્લા ઘાસનાં મેદાનમાં કે નદી કિનારે બેસેલો રોહન... એના સાવકા નાના ભાઈ અર્જુનની આંખો, જે ચૂપ હોવા છતાં ઘણું કહેતી હોય છે. એના બાપનો ગુસ્સો, એનું ફ્રસ્ટ્રેશન, આ બધા જ સીન્સ મૂવિની ઉત્તમ સિનેમોટોગ્રાફી છે...

ફિલ્મનો દરેક સીન કંઈક સમજાવે છે, જેના માટે તમારે એને ફીલ કરવું પડે, એક એવી રાઈડની જેમ, જેમાં બેઠા વગર એનો આનંદ ન અનુભવી શકાય... એના કાકાનો રોહનને સપોર્ટ, ફોટો આલ્બમ જોતી વખતની પળો... એવું કેટલુંય છે જે ફક્ત ફિલ્મમાં જોઈ જ શકો, એને કહેવા માટે મારી પાસે શબ્દો નથી, આ બધામાં ભળે છે અમિત ત્રિવેદીનું સુપર્બ બેકગ્રાઉન્ડ મ્યુઝિક, જે ખાંડનું કામ કરે છે, જેના વગર આ આખી મિઠાઈ મોળી જ લાગે...