અધૂરા સંબંધો

જૂનો કોલેજનો મિત્ર હોય, એ સમયે ખાસ દોસ્તી હોય. ને હવે? હવે સમય નથી ને? એટલે એ તમારો ફોન ન ઉપાડે કે વોટ્સએપ પર તમે જોઈ શકતા હો કે એણે વાંચ્યો છે મેસેજ; તો પણ જવાબ મળે ન મળે, ક્યારેક બે-ત્રણ દિવસ પછી જવાબ મળે, અને એમાં પણ લાગે કે જાણે એહસાન કર્યો એણે જવાબ આપીને. એ જ મિત્ર જે કોલેજમાં તરત જ રિપ્લાય કરતો હોય કે અડધી મિનિટમાં જ ફોન ઉપાડતો હોય એની સાથે આમ થાય એટલે ખરાબ લાગે, અને સારી યાદો પણ યાદ આવે, કલાકો સુધી કરેલી વાતો, શેર કરેલા ટિફિન, સાથે બોલેલી ગાળો, પ્રોફેસર્સની કરેલી મજાકો, એકબીજાના પ્રોબ્લેમ્સમાં સાથે ઊભા રહેલા એ સમય, પણ એ સમય જે વીતી ચૂક્યો છે; અને હાલ નથી એ બધુ, હાલ છે બસ આ અધૂરી વોટ્સએપ ચેટ કે ક્યારેક ૩-૪ મહિને થતી ટેલિફોનેક વાતો, અને ધીમે ધીમે એ પણ ઓછી થતી જાય છે, અને ખબર પણ પડતી નથી કે એ સંબંધને સંબંધ કહી શકાય કે નહી... યાદ આવે છે એ બધી જ પળો જેમાં કોલેજમાંથી બંક મારીને મૂવિસ જોયેલી કે ઘરે ખોટુ બોલીને ક્યાંક ફરવા નીકળી ગયેલાં, કોલેજનાં ઘાસમાં બેસીને સૂર્યાસ્ત જોયેલો; વરસાદમાં ભીંજાયેલા અને એ બધુ યાદ કરતી વખતે હવે આંખો ભીંજાઈ જાય છે...

ઓફિસની બહુ જ સરસ દોસ્તી હોય અને રોજ સાથે વાહન શેર કરીને ઓફિસ જવાતું હોય અને કેન્ટીનમાં ચા પણ સાથે પીવાતી હોય અને બે મિત્રમાંથી એક કોઈ દિવસ સખત બીમાર પડે અને યાદ પણ ન રહે કે સાથે આવેલા અને બીજાને લીધા વિના વહેલા ઘેર જતો રહે અને બીજા દિવસે પેલો મિત્ર જો આરોપ લગાવે કે પહેલો મિત્ર જાણી જોઈને એને ભૂલીને ઘરે ગયો તો વાતો જ ધીમે ધીમે ઓછી થતી જાય, અને અંતર બની જાય મોટી ખાઈ, જે પૂરવી કેટલી અઘરી એ તો એમને જ ખબર, સામે ઓફિસમાં મળે તો આંખો નીચી થઈ જાય, અને સમય વીતતો જાય, અને કોઈ એક નિવૃત્ત થવાનું હોય તો પણ બીજો મળે નહીં પણ યાદ બધું જ હોય અને દિલથી દુઆઓ અપાઈ જાય પણ એ સંબંધ જે પહેલા જેવો હતો એવો થઈ ના શકે... અને દિલ ડંખે.

મોબાઈલ કે ફેસબુક આવ્યા પહેલાની સ્કૂલની દોસ્તી હોય અને અચાનક કોઈની બદલી થાય અને એ મિત્ર પછી ક્યારેય મળે જ નહીં અને યાદો રહી જાય બસ, જે રસ્તા પર કોઈ અજાણ્યા ત્રણ-ચાર લોકોને હસી મજાક કરતા જોઈને આપણને રોવડાવી દે. એ યાદો જે સૂર્યાસ્તને જોઈને કે ફૂલોને જોઈને કે ક્યારેય પણ વક્ત-બેવક્ત બસ યાદ આવી જાય, કોઈનું ફેવરિટ ગીત સાંભળીને કે કોઈ મૂવિ જે એને ગમતી હતી એ ટી.વી. પર આવે છે અને એ માણસ પાસે નથી પણ બસ યાદો છે અને અધૂરા આવા કેટલાય સંબંધોમાં જિવાતી આપણી આ જિંદગી.