એક એવી ફિલ્મ જે કદાચ જેટલી વધારે વખત જોઈએ, એટલી વધુ ગમે, એવો મારો અનુભવ છે. બીજી વાર જ્યારે ફિલ્મ જોઈ, ત્યારે અમુક વસ્તુ હતી, જે હું વધારે સારી રીતે સમજી શક્યો, અમુક વિઝન્સ વધારે ક્લિયર થઈ શક્યા. મારા મત મુજબ ડિરેક્ટર વુડી એલને સ્ક્રીન પર જાદુ પાથર્યો છે આ ફિલ્મમાં!! રોજર ઈબર્ટે જેમ ફિલ્મના રિવ્યૂમાં કહ્યુ છે તે જ રીતે હું પણ માનું છુ કે એ સહેજ પણ મહત્વનું નથી કે જે સ્ક્રીન પર થઈ રહ્યુ છે એ કલ્પના છે કે વાસ્તવિકતા.
સૌથી મહત્વની બાબત છે નોસ્ટેલ્જિયા, જૂના વીતેલા સમયની ઝંખના. પેરિસનું વાતાવરણ ૨૦૧૦, ૧૯૨૦ અને ૧૮૯૦; એમ ત્રણે અલગ અલગ દસકામાં. પેરિસ, એ શહેર જેને મેં પણ ઝંખ્યુ છે, લાખો લોકોની જેમ, આઈ વિશ કે ક્યારેક હું ત્યાં જરૂર જઈ શકીશ. જ્યારે પેરિસની ગલીઓ, ત્યાંના ટુરિસ્ટ એટ્રેક્શન્સ ફોટોસમાં જોયા પછી જે અનુભવી શકાય છે, એ જ ફિલ્મ જોતી વખતે અનુભવી શકાયું.
ફિલ્મનું મુખ્ય પાત્ર છે ગિલ પેન્ડર. જે મળે છે તે સમયના બધા જ મહાન લોકોને; ચિત્રકારો, લેખકો અને રખડે છે પેરિસની ગલીઓમાં. શહેર જ્યાં એને રહેવું છે ભવિષ્યમાં, પણ એની મંગેતરને પસંદ છે અમેરિકા. એ પળ જ્યારે આપણે ધાર્યુ ના કરી શકીએ, કારણ કે આપણાં નજીકના લોકોની એમાં સંમતિ ના હોય, પણ કોઈક રીતે આપણે તે પળો જીવી જ લઈએ છીએ, ચોરી છુપીથી, અને ગિલ પણ.
ગિલ અને એડ્રિયાના વચ્ચેની અમુક પળો, જેમાં આપણે કોઈ વ્યક્તિ પર ભરોસો કરી શકીએ, એને દિલ ખોલીને વાતો કરી શકીએ, બધી જ ચિંતા છોડીને, એવી પળો બધાને જોઈએ છે, નથી જોઈતી?
No comments:
Post a Comment